Leven vanuit het denken
Het leven kan slechts geleefd worden door een absolute of pure kracht van het Universum, waarin elke cel, elk atoom, elk nog kleiner deel zijn plek heeft. Alles is met en door elkaar verweven. Wie zijn wij, te kunnen denken dit alles te kunnen sturen met ons verstand? Het durven leven of beter gezegd het kunnen leven is de sleutel tot waar geluk. De vraag die dan opkomt luidt: "Wat wordt dan onder leven verstaan?". Het woord leven is een werkwoord. Dit gaat uit van de veronderstelling dat het gaat om een activiteit. Dit uitgangspunt houdt in, dat het leven alleen gemanifesteerd kan worden door het ondernemen van actie. En daarin zit ‘m de crux. Leven wordt namelijk op zo’n manier gereduceerd tot een verstandelijke, planmatige bezigheid. De ratio, het verstand, neemt de leiding over en probeert te dicteren. Leven door en dankzij de ratio. Maar waar blijft het gevoel dan, het hart.
Velen, met name wetenschappers, erkennen niet eens het bestaan van het gevoel. Dat wat niet tastbaar is, is er niet volgens hen. En daar waar men al tot erkenning en waardering komt van dit begrip, zien ze het vaak als een set van geautomatiseerde en geconditioneerde reacties, wat uiteindelijk toch weer een herwaardering inhoudt van de ratio. Want juist de ratio is niet meer dan wat aan ervaringen en leerprocessen (zowel cognitief als emotioneel) is geïncorporeerd gedurende het leven tot aan het moment waarop u dit leest. En dat is niet gelijk aan het leven. Natuurlijk zorgt onze ratio ervoor dat we het leven in strikt biologische zin vol kunnen houden, door de juiste beslissingen te nemen en juiste keuzes te maken ten aanzien van o.a. voeding, rust en bewegen. Maar het gaat te ver om te veronderstellen dat we door het denken in directe zin onze kans op een gelukkig (en lang) leven kunnen vergroten. In wezen hebben we die invloed helemaal niet. Met andere woorden, er bestaat een andere kracht naast de denkkracht, die onze existentie mede bepaalt.
